یك جمله معروف ژاپنی وجود دارد كه می گوید: "اگر دارید از تشنگی می میرید، دیگر خیلی دیر شده است كه بخواهید به كندن چاه فكر كنید". این جمله معروف نشانگر اهمیت بكارگیری مدیریت استراتژیك به منظور كسب موفقیت در هر نوع تلاشی است. برنامه ریزی مقوله ای است كه برای بسیاری از ما، در یك یا چند بخش از زندگیمان تبدیل به عادت شده است. چه شما به دنبال تغییری بزرگ در زمینه شغلیتان باشید و چه در حال ارائه یك ایده به دیگران، یا هرچیز دیگری به خاطر آن؛ برنامه ریزی بخشی اصلی از تقریباً هر چیزی است كه انجام می دهیم و تمام قدم هایی كه در زندگی برمی داریم به مقداری بسیار زیادی از تصمیم گیری نیاز دارد. البته می توان هر كاری را بدون برنامه ریزی اولیه برای آن انجام داد. با این حال، اكثر زمان هایی كه كاری را بدون برنامه ریزی انجام می دهیم، ریسك بزرگی می كنیم و نتایجی بدست می آوریم كه، در بهترین حالت، اغلب ناراضی كننده و دلسرد كننده خواهند بود. در تعداد كمی از زمینه ها، برنامه ریزی همان اهمیتی را دارد كه در كسب و كار از آن برخوردار می باشد. در حقیقت، چون مسئله مهمی است، دارای یك عنوان منحصربفرد است: مدیریت استراتژیك.

با کمک برنامه ریزی استراتژیک می توانیم مسیر آینده شرکت خود بجای سپردن به قضا و قدر  روزگار ، تعیین و مشخص کنیم 

استراتژی به دنبال کشف قابلیت‌های استراتژیک شرکت برای ایجاد مزیت رقابتی و استفاده از فرصت‌های جدید است.

برنامه ریزی استراتژیک دارای مزایای زیادی است که از جمله می‌توان به موارد زیر اشاره نمود:

• قبل از پیش آمدن مشکلات احتمالی از وقوع آنها خبر می‌دهد.

• به علاقمند شدن مدیران به سازمان کمک می‌کند.

• تغییرات را مشخص کرده و شرایط عکس‌العمل در برابر تغییرات را فراهم می‌کند.

• هر نیازی را که برای تعریف مجدد سازمان ضروری است تعیین می‌کند.

• برای دستیابی به اهداف از پیش تعیین شده بستر مناسب ایجاد می‌کند.

• به مدیران کمک می‌کند که درک روشن‌تری از سازمان داشته باشند.

• شناخت فرصتهای بازارهای آینده را آسان‌تر می‌سازد.

• دیدی هدفمند از مسائل مدیریت ارائه می‌دهد.

• قالبی برای بازنگری اجرای برنامه و کنترل فعالیتها ارائه می‌دهد.

• به مدیران کمک می‌کند که تا در راستای اهداف تعیین شده تصمیمات اساسی را اتخاذ کنند.

• به نحو مؤثرتری زمان و منابع را به فرصت‌های تعیین شده تخصیص می‌دهد.

• هماهنگی در اجرای تاکتیک هایی که برنامه را به سرانجام می‌رسانند بوجود می‌آورد.

• زمان و منابعی را که باید فدای تصحیح تصمیمات نادرست و بدون دید بلندمدت گردند، به حداقل می‌رساند.

• قالبی برای ارتباط داخلی بین کارکنان به وجود می‌آورد.

• ترتیب‌دهی اولویتها را در قالب زمانی برنامه فراهم می‌آورد.

• مزیتی برای سازمان در مقابل رقیبان به دست می‌دهد.

• مبنایی برای تعیین مسئولیت افراد ارائه داده و به موجب آن افزایش انگیزش را باعث می‌شود.

• تفکر آینده‌نگر را تشویق می‌کند.

• برای داشتن یک روش هماهنگ، یکپارچه همراه با اشتیاق لازم از سوی افراد سازمان در برخورد با مسائل و فرصتها، انگیزش ایجاد می‌کند.

• بعد کلان نگر این برنامه مانع از ایستایی سازمان می‌شود و اینده سازمان را تضمین می کند.